Περιγραφή

Ο ντετέκτιβ Αγάπιος Νέριτ ξεκινά τις καλοκαιρινές του διακοπές, ή τουλάχιστον έτσι νομίζει.

Υπόθεση

«Πρώτη μέρα των διακοπών», πανηγύρισα, κοιτώντας τη θέα στο δάσος από το μικρό παράθυρο της καμπάνας μου. Κάθε χρόνο επιλέγω φανατικά να περνώ τις διακοπές μου μόνος σε ένα μικρό ξενοδοχείο μέσα στο δάσος. Τον Αύγουστο είναι παράδεισος, αφού οι καμπάνες του ξενοδοχείου έχουν ελάχιστους ενοίκους.
«Να χαλαρώνεις στην άκρη του πουθενά, αποκομμένος από τον υπόλοιπο κόσμο και το έγκλημα. Αξία ανεκτίμητη», χαριτολογούσα, όταν κάποιος μου χτύπησε την πόρτα.

Πάντως σίγουρα δεν περίμενα να έρθω φάτσα κάρτα με αυτόν τον επισκέπτη: έναν μασκοφόρο άντρα, μετρίου αναστήματος, που με σημάδευε με ένα περίστροφο:
«Το πορτοφόλι σου τώρα», με διέταξε.
«Δεν έχεις ακούσει για τα capital controls παλικάρι μου; Άδειο είναι», αστειεύτηκα για να κερδίσω χρόνο.

Ο μασκοφόρος δεν φαίνεται να εκτίμησε το χιούμορ μου. Τώρα που το περίστροφο άγγιζε επικίνδυνα τον κρόταφό μου, αποφάσισα να κόψω την πλακίτσα και να πάω στο κομοδίνο που είχα ακουμπισμένο το πορτοφόλι και το ρολόι μου. Πριν καν το καταλάβω ο άγνωστος άντρας με είχε δέσει πισθάγκωνα σε μία καρέκλα, φιμώνοντας το στόμα μου με ένα σιχαμερό μαντήλι και είχε γίνει καπνός με τα πράγματά μου.

Δεν πρέπει να ήμουν πολλή ώρα δεμένος, αλλά είχα ήδη αρχίσει να φορτώνω, προσπαθώντας μάταια να ελευθερώσω τα χέρια μου.
«Ε όχι και να περάσω δεμένος την τελευταία μέρα των διακοπών».
Μέχρι που άκουσα τη φωνή του Ματθαίου, του ρεσεψιονίστ, που μου χτυπούσε την πόρτα.
«Κύριε Νέριτ! Μη μου πείτε! Έκλεψαν κι εσάς; Πόσο λυπάμαι!», έλεγε ο Ματθαίος καθώς με βοηθούσε να λυθώ.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα του ρεσεψιονίστ, ο μασκοφόρος άντρας πήγε στη ρεσεψιόν και ζήτησε από τον Ματθαίο τις εισπράξεις. Όταν εκείνος αντιστάθηκε, ο κλέφτης του έδωσε μια δυνατή με το όπλο στο κεφάλι, αφήνοντάς τον αναίσθητο για αρκετή ώρα και με ένα γιγάντιο καρούμπαλο στο μέτωπο.
«Υπάρχουν άλλοι ένοικοι στο ξενοδοχείο», τον ρώτησα, ξεχυλίζοντας από επαγγελματικό καθήκον. Άραγε θα το μετρήσει αυτό για υπερωρία η υπηρεσία μου;
«Μόνο δυο καμπάνες είναι κλεισμένες, κύριε Νέριτ αυτήν την εποχή», με πληροφόρησε ο ρεσεψιονίστ.

Αμέσως τρέξαμε στην πρώτη καμπάνα. Χτύπησαμε την πόρτα, αλλά απάντηση καμία. Ο Ματθαίος την ξεκλείδωσε με την κάρτα του. Την είχε ανοίξει ελάχιστα εκατοστά, όταν χτύπησε πάνω σε κάτι. Ήταν το σώμα του κύριου Αντωνίου, ενοίκου της καμπάνας. Ευτυχώς ο κύριος Αντωνίου είχε απλά λιποθυμήσει από το χτύπημα του μασκοφόρου.
«Μόλις είχα ανοίξει την πόρτα και κάποιος που κρατούσε περίστροφο, με χτύπησε στο κεφάλι. Έπεσα επιτόπου λιπόθυμος πίσω από την πόρτα. Συνήλθα μόλις με χτυπήσατε ανοίγοντάς την. Πάνε τα λεφτά μου! Πώς θα σας πληρώσω τώρα;», μονολογούσε ο Αντωνίου, σκουπίζοντας τα αίματα από το μέτωπό του.

Όλοι μαζί κατευθυνθήκαμε στη δεύτερη καμπάνα. Ο Ματθαίος άνοιξε γρήγορα την πόρτα με την κάρτα του. Ο κλέφτης είχε περάσει κι από εκεί, αιφνιδιάζοντας και ακινητοποιώντας σε μια καρέκλα τον συγγραφέα Τόνυ Χρηστάκη.
«Το λάπτοπ μου! Πάει το λάπτοπ μου! Ότι είχα ολοκληρώσει το σύγγραμμά μου! Θα σας κάνω μήνυση.Τι ασφάλεια είναι αυτή που έχετε;», ωρυόταν ο Χρηστάκης.
«Πραγματικά λυπάμαι κύριε Χρηστάκη», είπε ο ρεσεψιονίστ. «Τώρα που βεβαιώθηκα ότι είστε όλοι καλά πάω να καλέσω την αστυνομία».
«Και τι θα κάνει η αστυνομία; Τώρα ο κλέφτης θα είναι χιλιόμετρα μακριά. Πάνε τα λεφτά μας!», μοιρολογούσε ο Αντωνίου.

«Θα την καλέσουμε την αστυνομία. Για να παραλάβει από εδώ τον ένοχο», πετάχτηκα με τη σιγουριά που με διακρίνει. «Γνωρίζω ποιος από εσάς τους τρεις είχε τη φαεινή ιδέα να μασκαρευτεί ληστής καλοκαιριάτικα!»
Τρία ζευγάρια μάτια με κοίταξαν απορημένα. Πώς γουστάρω να πρωταγωνιστώ!

Εσείς καταλάβατε ποιος είναι ο ένοχος;

Το παρόν κείμενο αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας της εταιρείας Βρες τον Δολοφόνο. Η ολική ή εν μέρη αναπαραγωγή του κειμένου επιτρέπεται μόνο με αναφορά στην αρχική πηγή και περιορίζεται αυστηρά για προσωπική χρήση.